"Zaporoś mnie na pumpkin latte" Anna Chaber

 

Paula to perfekcjonistka, która mimo że jest jedną z najbardziej efektywnych pracownic, ciągle nie dostała awansu. Greg to pozornie spełniony barista, który marzy o własnym miejscu, gdzie mógłby serwować najlepszą kawę i realizować swoje najbardziej śmiałe wariacje na jej temat. Ich znajomość wygląda bardzo obiecująco, ale jak to w życiu, nic nie jest dane raz na zawsze i nie może iść zbyt łatwo.

Apetyczna powieść pachnąca aromatem dyniowej kawy, w której każdy może odnaleźć cząstkę siebie. Bo przecież nikt z nas, tak jak bohaterowie debiutanckiej powieści Anny Chaber, nie jest idealny.  Greg wydaje się być niemal bez wad, jest wspaniałym mężczyzną, ale wskutek pewnego nieporozumienia zostaje wzięty za jednego z wielu kobieciarzy. Powieść pokazuje, jak bardzo ważna jest szczerość w związku i rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Wiele da się wybaczyć, wiele można usprawiedliwić, byleby jedno chciało słuchać drugiego, najgorsze, co można zrobić, to ocenić sytuację bez wyjaśnienia z  zainteresowanym, bo można naprawdę się pomylić, skreślić kogoś, kto na to nie zasłużył.

Ważnym, choć epizodycznym wątkiem jest zwrócenie uwagi na konieczność regularnego badania się kobiet pod kątem nowotworów piersi. W powieści mamy nawet jedną ofiarę niepomyślnej diagnozy, dlatego tak istotne jest samobadanie i wykonywanie koniecznych badań.

Książka podobała mi się, choć jest bardzo schematyczna: ona i on, zakochanie, magia, komplikacje, przewidywalne zakończenie. Ale mimo tego czytało mi się szybko, przyjemnie. Lekka powieść, idealna w obecnej trudnej wojennej rzeczywistości, pozwala oderwać się od problemów dnia codziennego, na chwilę zapomnieć, że obok nas dzieje się taka tragedia. Zabrakło mi tu "tego czegoś", powieść jednak całkiem mi się podobała. No i fajnie, że był też "koci" akcent.