Książkowy raj Moni

  Spencer jest na pozór zwyczajnym chłopcem wchodzącym w wiek dojrzewania. Gdy go poznajemy ma 13 lat. Nie jest jednak tak do końca zwyczajny. Cierpi bowiem na zespół Tourette'a. Choroba ta charakteryzuje się niekontrolowanymi tikami, powtarzaniem słów, czasem przekleństw (nie u naszego bohatera). Dla osoby niemającej pojęcia, czym jest to schorzenie, osoba chora jawi się jako odmieniec, dziwoląg, nawet ktoś nienormalny. Nasz bohater często bywa obiektem kpin, stara się jednak prowadzić normalne życie. Mimo tragedii, która go spotkała - matka opuściła ich rodzinę, gdy on i jego brat Dean byli jeszcze dziećmi, oraz choroby - jest pogodnym nastolatkiem, mającym zainteresowania jak jego koledzy. Zaprzyjaźnia się z nową dziewczyną z sąsiedztwa - Hope Birdsong. Od razu wpada mu w oko i zakochuje się w niej, ale ich relacje są mocno skomplikowane. W końcu staje się coś, co wprawia Spencera w rozpacz. Hope zaczyna chodzić z jego bratem. Mimo to nadal trwa ich „przyjaźń". Wszystko kom

Jest to pierwszy tom sagi o wiedźminie, choć niektórzy traktują go jako trzeci, po dwóch tomach opowiadań. Znajomość ich nie jest konieczna, jednak bardzo ułatwia zrozumienie wielu faktów, dlatego polecam zapoznać się z opowiadaniami przed przeczytaniem tej części. Opowiadania są rewelacyjne, więc czytanie będzie przyjemnością obcowania z ulubionymi bohaterami. Bard Jaskier wyśpiewuje balladę o wiedźminie, nie zdając sobie sprawy, że swoim zbyt długim językiem sprowadzi poważne kłopoty na przyjaciela. Tymczasem Geralt cudownie odnajduje Ciri, dziecko-niespodziankę, choć jak twierdził, nie wierzył w przeznaczenie. Stał się opiekunem dziewczynki. Zabiera ją do Kaer Mohren, do ruin starego zamczyska, gdzie szkolono wiedźminów. Geralt ma nadzieję, że tu Ciri będzie bezpieczna, że Kaer Mohren stanie się jej nowym domem. Dziewczynka poddana zostaje treningom pod czujnym okiem wiedźminów. Nie panuje jednak nad swoją mocą. Kto i dlaczego jej szuka? Czy dziewczynce grozi niebezpieczeństwo?  W p

Autor tego poradnika radzi, jak opierając się o filozofię starożytnych stoików, uzyskać odporność psychiczną na doświadczane przez nas komplikacje życiowe i wszelkie niepowodzenia. Obala on tezę, jakoby stoicy byli pozbawieni jakichkolwiek emocji. Oni po prostu minimalizują negatywne emocje, a w rezultacie ograniczają ich destruktywne działanie. Autor pokazuje przykłady ludzi, których dotknęły poważne kłopoty, a mimo to nie stracili radości życia. Wzruszyły mnie historię tych niezłomnych osób, które się nie poddały rozpaczy, a jednocześnie obudził się we mnie strach i przerażenie, że zarówno mnie, jak i moich bliskich może spotkać to samo. Czytając te przykłady, obudziła się jednak we mnie myśl, że to wszystko ładnie, pięknie napisane w teorii, a życie życiem i że nie wszyscy dadzą radę się nie załamać w obliczu np. poważnych, nieuleczalnych chorób, utraty sprawności. Przytoczone przez autora przykłady pokazują hart ducha tych osób, ale nie każdy ma obowiązek podobnego podejścia. Można